Misschien is dat wel het korte antwoord op de vraag die ik deze week kreeg van een van mijn opdrachtgevers. 

 “Wat zie jij eigenlijk de rode draad in jouw coaching?”

Ik moest glimlachen. Want ik hoor deze vraag vaker.
Het korte antwoord heb ik hierboven al gegeven. Het uitgebreide en eerlijke antwoord krijg je in deze blog. 

Ik zie niet één rode draad. Ik zie er vijf. En ze lopen door vaak elkaar heen. Het lijkt wel een kluwen touw: rafelig, stevig, en verstrengeld.

De rode draden duiken steeds op, in allerlei vormen, bij allerlei mensen.
Bij de jonge teamleider van 29.
Bij de beleidsmanager met twintig jaar ervaring.
Bij het afdelingshoofd die nooit om deze rol heeft gevraagd.
Bij de leider die wél heeft gekozen, maar onderweg zijn ankers is kwijtgeraakt.

Ik neem je mee in wat ik als rode draden tegenkom.

De onzichtbare sprong: van vakmens naar leidinggevende zonder vangnet

Een van mijn coachees was nog geen drie maanden in haar nieuwe leidinggevende functie toen ze bij me kwam. “Ik heb ja gezegd… maar op wat eigenlijk?”
Geen duidelijk overdrachtsmoment. Geen sparringpartner. Geen tijd om te landen. Wel heel veel vertrouwen dat ze het zou kunnen!

Ze werd geacht het team te leiden, de processen te snappen en te optimaliseren, en ‘gewoon voor het team te gaan staan’.
Maar wat ze voelde was een constante innerlijke paniek. Alsof ze in het diepe was gegooid zonder ooit te hebben leren zwemmen. Maar ze bleek te goed te kunnen watertrappelen om te verdrinken. Pijnlijk.

Helaas zie ik dit vaker dan ik zou willen zeggen. Ik zie dat er in veel organisaties te weinig tijd is of genomen wordt om nieuwe leidinggevenden goed in te werken. Niet alleen op inhoud maar vooral op het nieuwe vak van leidinggeven.
Ik zie deze jonge leidinggevende overcompenseren. Ze gaan rennen. Ze gaan regelen, ze gaan  pleasen en ze gaan vooral alles zelf oplossen.
Terwijl ze ondertussen vanbinnen zoeken naar houvast, naar steun naar zekerheid.

De spanning tussen loyaal zijn en jezelf kwijtraken

De meeste leiders, eigenlijk allemaal, die ik spreek, hebben een groot hart voor hun werk.
Voor hun mensen. Hun team, de missie en de organisatie.
Zij nemen hun verantwoordelijkheid. Zij vangen heel veel op en ze houden hun team overeind. Tot het moment dat ze zich afvragen: “En wie houdt mij eigenlijk nog overeind?”

Een leidinggevende uit een zorginstelling zei laatst:

“Ik voel me leeg. En het gekke is: niemand vraagt het van me. Ik leg het mezelf op.”

Deze leidinggevende was gaan dragen wat eigenlijk van het team was. Ze nam over wat eigenlijk van haar baas was.  En ze was vergeten wat van haarzelf was.
Loyaal zijn is een kracht. Maar als je niet oplet, wordt het een valkuil en raak je jezelf kwijt.

De rol pakken zonder je eigenheid te verliezen

Mag ik mezelf zijn als leider?
Mag ik ergens tegenin gaan?
Hoe stuur ik zonder autoritair te worden?

Zulke vragen klinken eenvoudig, maar ze gaan diep.
Leiders willen niet hard of afstandelijk worden terwijl ze wel duidelijk willen zijn.
Ze willen dichtbij blijven maar ook weer niet soft gevonden te worden. Ze willen resultaten halen maar ook de persoonlijke ontwikkeling stimuleren. Waar vind je je eigen balans?

Een coachee zei:

“Ik ben mezelf kwijtgeraakt in mijn rol. Ik hoor mezelf praten, maar ik geloof zelf niet meer wat ik zeg…..” Ik ga stevig optreden om onze resultaten te halen en weet diep in mijn hart dat ze niet te halen zijn wat we ook doen. Maar ik moet deze boodschap brengen……”

Het is de zoektocht naar congruentie: dat wat je doet en zegt klopt met wie je bent.
Leiderschap als verlengstuk van je persoonlijkheid, niet je harnas.

Twijfel: de vergeten kracht van leiderschap

Veel leiders denken dat ze altijd moeten weten wat ze doen.
Dat twijfel zwakte is.
Maar twijfel kan juist het begin zijn van dieper inzicht.

Ik sprak een leidinggevende die hardop zei:

“Ik weet het gewoon even niet.”
En je zag de ontspanning in haar gezicht toen ik zei:
“Mooi. Dan kunnen we echt gaan onderzoeken.”

Twijfel opent ruimte.
Voor nieuwe perspectieven. Voor leren. Voor groei.
De kunst is: jezelf daarin niet afwijzen, maar uitnodigen.

Het verlangen naar zingeving en betekenis

Zeker bij ervaren leiders komt deze op:
“Waar doe ik het nog voor?”
Niet uit cynisme, maar uit leegte. Uit disconnectie.

Soms zijn ze moe van de systeemdruk, de bureaucratie, de zoveelste verandering.
Soms raken ze het contact kwijt met “de bedoeling”.
Soms voelen ze zich opgesloten in een rol waar ze ooit voor kozen — maar waar ze nu in vastzitten.

En dan komt de echte vraag:

“Wat wil ik zélf nog toevoegen?”
Niet als beleidsdoel.
Maar als mens.

En dus als antwoord op de vraag….

Leidinggeven is prachtig maar zelden simpel.
Het gaat niet alleen over beter communiceren of effectiever vergaderen.
Het gaat over jezelf weer horen. Zien waar je vastzit.
Kiezen wat klopt.

Soms is dat een praktische stap.
Soms is het een inzicht dat langzaam indaalt.
Soms is het afscheid nemen van iets dat je lang gedragen hebt.

Maar altijd gaat het over leiderschap in de kern.
Niet de functie. Maar de mens daarbinnen.

Of je nu net begonnen bent, al jaren meedraait,
of ergens onderweg bent gaan twijfelen…

Je hoeft het niet alleen te doen.

📧 Mail me op info@francavanmontfoort.nl
🌐 Kijk op www.francavanmontfoort.nlSoms begint steviger staan met het hardop uitspreken van een vraag die al maanden sluimert.
Ik luister graag met je mee.